Een allerlaatste blog...........

2016 een jaar bijna voorbij.

2016 was ook weer een nieuw begin voor mij

Met een eigen bedrijf, altijd een spannend begin

maar naar blijkt, ook wel weer helemaal mijn ding

Zo gaaf als dromen uitkomen voor gasten

hetzij met een sledetocht of andere spannende fratsen

De dankbaarheid en blijdschap op hun gezicht

dat is waar het om gaat en waar je voor zwicht

Kan ik er van leven, ik heb werkelijk geen idee

maar de kwaliteit van leven en doen wat je leuk vindt

dat is meer mijn idee

Heb je een droom? Schroom niet, ga ervoor en probeer

wie weet komt er anders nooit meer "een andere keer"

We wensen langs deze weg iedereen een super nieuw jaar

vol spannende uitdagingen, alleen of met elkaar!

 

Plötsligt händer det.........IGEN oftewel..................plotseling gebeurd het.......ALWEER!

Zo heb je net het ene verwerkt en laten bezinken, zo krijg je het andere in de schoot geworpen.

Donderdagochtend gaat de telefoon, met aan de andere kant één van de contactpersonen van Destination Jokkmokk aan de lijn. Na een intro over beurzen voor vakantiegasten, oftewel vakantiebeurzen, komt de vraag of ik mee wilde naar Amsterdam. ......BEEEEENGGG..............WAT?

Ja, in januari is een beurs en we willen daar namens Jokkmokk heen en namens Swedish Lapland en Visit Sweden. Maar .......en daar gaan we weer; je moet NU beslissen.

Ik klapper nog even na met mijn oren en dan pas dringt het tot me door. Alle radertjes beginnen te draaien, te lopen en te denken. Met wat geluk heeft H. nog vakantie en met wat geluk kunnen we een extra ticket regelen en kan Jaap ook mee, maar dan naar Sonja en zijn moeder.
JAAAAAAAAAAAAAAAAA, ehhhhhhhhhhhhhhhh ik denk het wel. ehhhhhhhh ja, volgens mij wel. JAAAAAAAAA, ik doe het gewoon, we regelen wel wat. Anders kan Jaap nakomen.

Nu is er een Vakantiebeurs in Utrecht en ook een nieuwe beurs voor bijzondere vakanties in de Beurs van Berlage.. Blijkt dus om Utrecht te gaan.

Oftewel, Maaandag 9 januari naar Amsterdam en met de trein naar Utrecht. En Zaterdag weer terug.
Tijd voor andere dingen zal er niet zijn, workshops, etentjes (ohhhhhhhhhhh extra knop aan mijn broek!) en met man en macht Jokkmokk en Swedish Lapland vertegenwoordigen. Uiteraard gaat er een stapel flyers mee van Skabram en J.A.D.

Utrecht, here we come!! Hoe leuk is dat?



https://www.facebook.com/Vakantiebeurs/

Plötsligt händer det................

Plötsligt händer det............een begrip in Zweden. Één van de grootste krasloten loterij heeft als slagzin; Plotseling gebeurt het....

Zo lopen we begin november op een zaterdagochtend bij het ontbijt nog in pyama rond te hobbelen en voor we het weten zitten we een paar uur later in de auto met goede vrienden want we moeten NU mee.

Uiteraard gaan we mee, met Ludde achterin, hun hondje op schoot op de achterbank. We gaan een stukje rijden, slechts een 80 km....het wordt al wat schemerig en het sneeuwt ook nog een beetje. Beetje mist erbij. Niet echt een lekkere dag om even fijn een stukje te rijden. Maar onze vrienden nemen ons niet zo maar mee. We zijn altijd in voor nieuwe uitdagingen, dat weten zij inmiddels ook en dit zou er zo één kunnen worden.

We rijden richting Vuollerim, vandaar uit een zand/greffel weg op. Nu dus wit! Prachtig is die weg, richting Sudok. Onder de omstandigheden nu iets minder prettig maar toch genieten we van de rit. Prachtige natuur en binnen in de auto warm en gezellig. Na een 84 kilometer rijden, wijst J. met zijn vinger naar voren. Kijk, daar! Op die heuvel. We draaien de weg in en rijden het laatste stukje naar boven.

We staan dan voor een huis. Prachtig op een heuvel gelegen, midden in het bos. Wat een plek, wat een rust en stilte. Wat een uitzicht.







































J. tovert inmiddels een huissleutel naar voren. Dit huis is te koop, vertelt J. Het enige probleem is, als je dit zou willen kopen moet je uiterlijk morgen beslissen. Alsof we een koekje kopen haha. Grapjas. Maar nee, hij meende het wel degelijk. Een goede kennis van hem was overleden en de weduwe wilde het verkopen. Er waren meerdere kapers op de kust, maar wij kregen eerste keus. Ja, dit overdonderde ons wel even. We zijn wel op zoek naar een huis, maar dat hoeft niet á la minute. We gaan eerst maar eens alles bekijken.

Een sauna, buitentoilet voor de sauna, nog een schuurtje, een kleiner schuurtje, het huis. Nabij een meer. En beneden ligt ook een roeiboot, die hoort er ook bij wordt er nog even achteraan gemeldt. Letterlijk overdonderd bekijken we het huis. We zien ook direkt de mogelijkheden. Jaap is doener en Olga ziet het voor zich. Als we dit lichter maken en daar de wand eruit......of als we dat zo doen...

Als dit soort gedachten boven komen heb je toch wel een klik met de plek en het huis. Het enige probleem is, het is echt in the middle of nowhere. 84 km van Jokkmokk, 44 km van Vuollerim en Kåbdalis ook 44 km. Op dit soort wegen rij je over 44 km wel een uur over en dan eventueel nog naar Jokkmokk. De afstand zelf is nog te overzien, maar het is wel errrrug eenzaam. Er is nog huis beneden langs de weg, een vakantiehuis. Dit huis wat we bekijken is ook een vakantiehuis. J. vertelt, dat de overleden kennis veel jagers mee naar deze plek nam. Het is een uitstekend gebied voor jacht en vissen. We zouden het dus of als vakantiehuis kunnen houden of verhuren als vakantiehuis.
Nu is het niet ongewoon dat de locals een (vakantie)stuga hebben. Dus waarom wij niet?

Na het bekijken van alles rijden we naar huis. We hebben geen van allen nog iets gegeten dus duiken we de pizzeria in. We praten nog eens over alles na. Het kan ook gewoon een investering zijn. Op de bank is je geld niets waard en als we dit huis kopen, ruimen het op want er staat nog van alles in wat weg kan, zien we wel verder. Er zijn zo veel mensen die een huis zoeken. We beloven er de volgende dag op terug te komen, één nachtje over slapen.

De volgende ochtend bellen we onze vrienden op, of ze koffie willen komen drinken. Ik bak verse cake om er een klein feestje van te maken. Als J & K er zijn en we éénmaal aan de fika (hoe zweeds) zitten vertellen we dat we HET gaan doen. Dan is het direkt een drukte van belang. J. heeft al de hele ochtend telefoon omdat ook de andere gegadigden het huis wilden kopen. Nu kan hij iedereen meteen afbellen. We regelen een datum van overdracht met de verkopende partij en ondanks dat we nog geen idee hebben van wat we met het huis gaan doen, is er een blije opgewonden stemming. We zijn opeens na lange, lange tijd weer huiseigenaren! Hoe raar kan het in het leven lopen. We rijden zelf nog een keer naar het huis, laten alles op ons inwerken. Als we het houden wordt het een projekt. Dan willen we uiteraard wel dingen in onze stijl maken. Als we het verkopen blijft het simpel.

21 november was de overdracht. Na de papierwinkel drinken we met vrienden en de vorige eigenaresse koffie en gaan we met het hele stel nog een keer naar het huis. Dat het een perfekt jachtgebied is, is duidelijk. Elandensporen zien we al meteen rond het huis en op de weg. Zelfs een gewei vinden we. Ludde rent van voor naar achter want die ruikt ook van alles.

Plötsligt händer det, ook in Jokkmokk of misschien wel;  vooral in Jokkmokk.

Min 15 overdag............we gaan er aan wennen.

Genieten buiten met min 15.

Ik krijg een heel apart gevoel van binnen........

De laatste dagen is het heerlijk winters weer en nodigt uit lekker naar buiten gaan.

Soms gaan we samen, soms gaan we alleen. Maar altijd samen met Ludde.
We proberen graag andere weggetjes uit om te lopen en van de week keerde ik terug naar een inmiddels favoriete plek.
Prachtig in het bos (waar niet zou je zeggen). Ludde pikt nieuwe geuren op en dat houdt het voor hem ook spannend en leuk.

 

Ik begin vrolijk met een zoals altijd kwispelende zwiebelstaart aan onze wandeling die in ieder geval een uur zou duren. Eerst een traktorweg en daarna lekker echt dwars door het bos. Het valt me al snel op dat er een paar kraaien wild aan het krijzen zijn en ze vliegen rondjes boven mijn hoofd. Ludde springt uitgelaten van voor naar achter en opeens blijft hij weg. Na enig roepen komt hij aangerend en op mijn commando braaf en ga maar rent hij voor me uit. Ik zie veel sporen op de grond en probeer de sporen te ontcijferen.

Opeens valt mijn oog op iets roods. Ik ben te ver om het echt te kunnen zien. Nu ben ik soms best een beetje kippig als het om afstand gaat en mijn eerste gedachte is rode stenen want ook die vindt je hier genoeg. Eenmaal dichterbij zie ik dat Ludde van een afstand ook dat rode aan het onderzoeken is. Hij houdt gepaste afstand. Snuffelt en snuffelt. Als ik dichtbij het rode sta, kijk ik geschrokken om me heen.

Dit is toch echt een dode eland. Ik vind wel vaker een dood rendier of zo, maar een dag of twee eerder waren we hier ook en toen lag er niets. Er zijn geen andere voetstappen te zien in de verse sneeuw dus geen jagers in de buurt. Of de eland is geschoten en alleen maar gewond geweest en aan de jagers ontkomen. Gewond neergevallen en door beesten aangevreten of hier is een groot dier aan het werk geweest. Het beest is zo toegetakelt, dat moet iets groots geweest zijn. Meteen schiet door me heen wat mijn vriendin Karin me heeft verteld. Een beer gaat nooit direkt bij het invallen van de winter in winterslaap. Pas als de winter echt doorzet, de dikke sneeuwlaag zich vormt en de temperaturen drastisch naar beneden gaan, zoekt Bruintje pas zijn hol op. Ik zoek naar grote sporen maar vind ze niet. Er is ruimte genoeg dat een eventuele beer niet op het pad hoeft te staan en je dus de sporen niet hoeft te herkennen. Ik maak een foto, speur nogmaals rond en besluit verder te lopen. Ludde is gelukkig niet zo geïnteresseerd dat hij van het dode beest gaat eten en komt heel makkelijk met me mee. Toch voel ik me niet op mijn gemak. Ludde loopt los en gaat soms best even ver. Ik heb me laten vertellen dat een beer vaker een loslopende hond achtervolgt en dan op het pad van zijn baasjes terecht komt. Ik doe nog een paar stappen en dan besluit ik toch om te keren. Ik kies letterlijk het hazepad, het voelt niet prettig hier op dit moment. Liever de auto in en een andere weg uitzoeken voor onze wandeling.


Tweede poging. We wandelen samen een weg op en toch krijg ik de dode eland niet meer uit mijn hoofd. Ik geniet nog wel van het heerlijke wit, de frisse lucht en de stilte maar toch. Ludde rent even hard voor me uit maar hij ligt vaker aan takken te knagen dan dat hij lekker gaat rennen. Ik besluit halverwege lekker naar huis te gaan en kruip heerlijk met een kop thee en een Libelle op de bank. Ook genieten dus, maar dan anders.

Deine Spuren im Sand................ehhhhhhhhhhh Schnee

Wandelen met sneeuw is altijd spannend.

De pootafdrukken worden weer zichtbaar. We lopen nog net niet met onze neus over de grond zoals Ludde.
Dan vinden we ook nog een hol............daar zullen we toch eens vaker heen gaan.

Winterse buien

Waar blijft de winter, vraagt iedereen zich toch af. Grijs en grauw is het, al weken lang.
Echt het Nederlandse weer waar niemand op zit te wachten. We wachten op vorst, echte vorst, zodat het meer gaat dichtvriezen.

We wachten op de nachten dat we het ijs horen aangroeien. Geluiden in de vorm van een zingende zaag.
Maar zoals het er nu naar uit ziet duurt het nog even. We blijven rond het vriespunt hangen.

Het is heerlijk wandelen in de frisse lucht, de geur van het vochtige bos. Hier in de tuin zijn de eekhoorntjes weer druk in de weer om hun buikjes te vullen en de wintervoorraad aan te vullen. De vogels.......hmm het lijkt wel of ze weer aan het nestelen zijn. Tis te warm voor de tijd van het jaar.

Winterse buien, die zijn er zo af en toe wel en dat geeft heel zachtjes vast de sferen aan waar we de komende maanden naar toe gaan en in zullen zitten. Heerlijk toch.

Pak je huis op en ga wandelen.....

Een uitdrukking die ik toch wel in Nederland heb gehoord.
Je zou dan eerder denken aan een slak die zijn huisje op zijn kleine ruggetje meedraagt.

In Gällivare, 90 km ten noorden van Jokkmokk is het echter een ander verhaal.
Een stad, waarbij de mijnbouw al jaren voorop staat. Een stad die letterlijk nu verhuist gaat worden om ook in de toekomst de mijnbouw in stand te kunnen houden.

Al jaren is deze planning aan de gang, ik kan me niet eens een voorstelling maken van de organisatie die daarbij komt kijken. Wel komt er een gevoel van weemoed bij me op als ik de eerste beelden via internet en facebook zie verschijnen waarbij daadwerkelijk de eerste gebouwen en huizen rollend door de straten van Gällivare gaan. Een plek waar je al jaren hebt gewoond, vaak een plek waar generaties lang families hebben gewoond. Het blijft een bijzondere ervaring en vooral een bizar gezicht als je deze beelden ziet.
Voor wie Facebook heeft, daar staan meerdere filmpjes op.

Avondstond

Omdat niet iedereen toegang heeft tot Facebook, gewoon even een foto om te laten zien hoe mooi de avonden momenteel zijn.
Het is al dagen windstil..............

Geen photoshop, gewoon zoals het is.
Kopieren niet toegestaan zonder uitdrukkelijke toestemming van ondergetekende, bestellingen op hout natuurlijk wel ;)

Aan alles komt een eind....

Nadat we de rendieren achter ons hebben gelaten nemen we het laatste deel van de Vildmarksvägen richting Vilhelmina. We stoppen voor een koffie pauze bij de Trappstegsforsen. Deze keer minder indrukwekkend dan vorig jaar. Maar het blijft een mooi gezicht. Het naderen van het einde van deze route betekent ook dat onze vakantie er bijna op zit. Maar nog 3 dagen te gaan!

We doen nog even boodschappen in Vilhelmina, gaan nog even een warm gerookt zalmpje halen bij Bergmans Fisk & Vilhelmina Gårdsbutik (een must als je er voorbij komt) en besluiten de nacht op de camping door te brengen. Kolgårdens Stugby & Camping. Deze camping ligt direkt aan de Vildmarksvägen. Een vrij drukke weg, maar verder een pareltje. Ruime familiebadkamers, warm en heel erg verzorgd alles. Toch blijven we maar 1 nacht want er is een groot gezelschap met honden en campers aanwezig. Daar hebben we nog even geen zin in.

Hiervandaan twijfelen we even wat we gaan doen. Of naar Ammernäs of naar Gargnäs, We besluiten richting Ammernäs te rijden om te kijken of we een mooie wildplek vinden, dan kunnen we nog een stuk van de Kungsleden lopen. Echter, na de nodige kilometers rijden en zoeken besluiten we een stuk terug te rijden. Daar vinden we een plek aan het water maar het is te ver om heen en weer te rijden.

We overnachten hier en de volgende dag rijden we richting Sorsele en doen we onze laatste camping aan. Camping Trollforsen in Gargnäs. Locatie, erg mooi. Maar eerlijk gezegd, na alle mooie reclames en foto's hadden we er meer van verwacht. Het bijbehorende restaurant is 2 dagen per week open, staat ook nergens natuurlijk. De huisjes naast het hoofdgebouw zien er mooi uit, de stuga's op de camping zelf zien er wat triest uit. Maar voor ons is de locatie even hoofdzaak, Het weer is erg goed, de plek mooi en de rust zalig. Op wat klussende buren na, maar dat is voor korte duur gelukkig. Er is één warme douche voor het hele seizoen, voor een 30 tal plaatsen. Voor nu geen probleem, met nog één ander stel kampeerders, maar zomers iets minder handig lijkt ons.

We zoeken nog wat wandelingetjes, rijden een stukje door het bos en en komen dan pas bij echt een verborgen pareltje terecht. Een minicamping, Åkerholmen (nergens te vinden op kaarten) op een schiereilandje.  Éen gebouw als receptie, terrasje, maar jee. Dit hadden we eigenlijk meer verwacht bij de camping waar we staan. Ook weer prachtig aan een meer gelegen, douches in de nabijgelegen school van het gehuchtje, een utedass (schijtdoos dus haha). sek 80 per nacht! Erg leuk gedaan, langs hun weggetje, deze stenen.

We keren terug naar de camping en genieten ook hier in onze luie stoelen van het uitzicht. Al onze overnachtingsplekken waren aan het water en dat is altijd weer een genot. Wat hebben we dit jaar een waanzinnig goed weer gehad. Overdag rond de 18 tot 21 graden, soms iets koeler maar zon, zon en nog eens zon. Ludde hoefde nergens aan een touw want die bleef zo goed bij ons of rondom ons, erg fijn en levert ook geen stress op. Niets zo zielig als een hond moeten vastleggen.

Woensdag is het dan echt de laatste dag. Voor de gelegenheid mag Ludde even lekker nog een uurtje bij ons liggen. Haast hebben we nog niet, maar we moeten naar huis. Via Arvidsjaur, eerst lekker lunchen en we rijden via de E45 richting Jokkmokk met nog 1 stop op advies van Tobias. Auktsjaur.







































Na 5 km (richting Lomträsk) rijden de zandweg op en parkeren nabij Grodkällan. We genieten eerst nog even van een bakkie koffie en maken dan een wandelingetje. Laarzen zijn een absolute must hier! Moeras, houten planken dus erg nat overal.

Opeens staan we voor het bijzondere plekje. Grodkällan, ofwel Kikkerbron. De bron is circa 10 x 10 meter en heeft turkoiskleurig kristalhelder water. Op de lichte zandbodem, een 3 tot 4 meter diep, bubbelt het opstijdende, kokende water alsof het een natuurlijk bubbelbad is.

De naam Grodkällan is een vertaling vanuit de oude Samische naam Tsuobbuoája. De Samen hebben de bron deze naam gegeven nadat zij hadden ontdekt dat kikkers op de bodem van de bron overwinterden. Volgens oude verhalen is het een plek waar de Samen vroeger pauze hielden tijdens hun tocht naar Arvidsjaur waar ze de kerkweekenden bijwoonden. Door het bijzondere uiterlijk van de bron werd deze als grensmarkering gebruikt voor belastingheffingen tussen Lomträsk en Auktsjaur.  Als je op de E45 rijdt richting het Noorden absoluut even een kleine omweg waard om dit bijzondere plekje te zien.

Inmiddels zijn we weer een paar dagen thuis en gaat alles weer zijn gangetje. Nog steeds veel gasten in de stuga´s en heel lekker weer. Alhoewel bewolkt. De temperaturen 's nachts liggen nog ver boven het vriespunt, veel te warm voor de tijd van het jaar dus. We kijken nu uit naar helder en kouder weer! Want zeg nou zelf...........................als je DIT al in september ziet....hoe zal de winter dan wel niet worden..............

Zwerven met de caravan...deel 2

Na 2 dagen Stora Sjöfallet is het tijd voor een beetje actie. Andere actie dan wel.

Op ons programma staat Umeå. Daar is een nieuw winkelcentrum gebouwd met IKEA in de hoofdrol. Omdat Umeå anders voor een dagje shoppen te ver is plakken we die in onze vakantie.
De reis gaat zo voorspoedig dat we bij Skellefteå uitkomen. We pakken een nachtje op een camping deze keer, met de verwachting een lekkere warme douche om op te frissen. Lövånger heet het gehuchtje. Een prachtige historische kern met oude huisjes. De camping (groot veld) ligt er mooi bij. De servicestuga waar zich douches en toiletten zouden moeten bevinden is eigenlijk te triest voor woorden. Ware het niet dat schoonmaken al heeeeel erg lang geleden was. Het huisje zelf is leuk, zou een perfekt huisje kunnen zijn voor 1 of 2 personen. Jammer dat plaatmateriaal tegen de ramen wordt gezet en niet weggewerkt,  1 toilet voor 30 plekken. De sauna ziet er op het eerste gezicht mooi uit, maar de bijbehorende (koude) douches zouden ook wel een een grote, lees GROTE beurt mogen hebben. Prijs kwaliteit ligt dan ook erg uit elkaar. Een plek met stroom, 220 sek. Een 150 zou het eigenlijk maximaal mogen kosten. Ik doe geen eens moeite om een foto te maken.
Wij kijken natuurlijk erg kristisch, wat krijg je voor je geld. Maar de plek is rustig en behalve een ander duits echtpaar is er niemand. Geen lekkere douche dus waar we naar uitkeken, dan is ons badkamertje in ons huisje op wielen toch een heerlijke uitkomst.

Het is zaterdag en wederom een mooie zonnige dag. We tuffen naar Umeå, nu niet ver meer. Je mond valt open als je de nieuwste IKEA vestiging ziet en ik ken er een aantal.



Zo mooi gedaan. Het is een prachtige etalagewinkel geworden midden in het shoppingcentrum.
Allergrootste plus is dat het restaurant apart te bezoeken is en je er ook door de winkel lopend bij komt. Een extra coffeecorner op de benedenverdieping, ook vrijstaand en dan nog een hele uitgebreide winkel met de bekende IKEA lekkernijen en een bistro.
Ik zou zeggen, een ieder die graag de IKEA binnenloopt, dit moet je gezien hebben.

Na het verkorte shoppen omdat we Ludde niet te lang wilden laten wachten, tuffen we richting Dorotea. Met de bedoeling een plek in het wild te zoeken maar toch wel lekker wilden douchen, besluiten we naar Tessa en Louis te rijden, onze collega's van Doro camp.



Ook zij zijn het hele jaar geopend. Ook al ligt het aan de E45, het geluid van het verkeer valt erg mee. Ludde kon vrolijk om de caravan loslopen, die loopt toch niet weg. We hebben er lekker even 2 dagen gestaan, lekker genoten van een warme douche, voor we dan echt ons 3e doel zouden gaan aandoen. De Wildernisroute / Vildmarksvägen. Al vaker gereden, maar blijft een topper in deze tijd van het jaar met zijn kleurenpracht.

Ook Tobias is ons achterna gekomen op maandag en we spreken af bij het gehuchtje Storbäck om uiteindelijk samen door te rijden naar Borgafjäll / Sutme voor een overnachting in het wild.

Terwijl wij bij Storbäck even koffiedrinken in de zon (alweer) komt Tobias er ook aan. De honden vliegen elkaar direkt weer in de pootjes. Joepieeeee, lekker rennen samen. De weg naar Borgafjäll is echt heel slecht, greffelweg met grote gaten. Tobias rijdt vooruit want die wil eigenlijk nog even tanken. Maar.....wat nou. Dat is pech!

De diesel is op!
Woensdagochtend zou deze weer gevuld worden. We moesten heel erg lachen natuurlijk want dit verwacht je niet. Maar er zat nog voldoende peut in zijn tank. Tobias rijdt vooruit en hij zoekt vast de mooiste plek op voor de nacht. Wij boemelen er wat rustiger achter aan. Eenmaal geland, lopen we met de honden, nou ja, wij lopen, zij vliegen, even naar het meer en als het kooktijd is krijgen we een kookcursus aangeboden. Mijn favoriet is spätzle, Tobias is een kei in koken en wil het graag voor ons maken. Vers is altijd lekkerder. Ongelofelijk wat die in die kleine ruimte voor elkaar brouwt allemaal. Jaap mag het ook proberen en het smaakt prima. Met een overheerlijke saus en een salade á la Olga, wijntje erbij. Super. De schnaps sla ik deze keer maar liever over.

Dinsdagochtend zijn we weer, na een ontbijt in de zon (saai he!) en het te water laten van de honden, op pad. Tobias gaat in een ander gehucht tanken en we ontmoeten elkaar bij de volgende stop.

Dit keer richting Sjoutnäset. Wat een prachtige route met al die herfstkleuren. We genieten van de rust, stoppen diverse keren zodat ook Ludde zich tussendoor kan vermaken en vinden een mooie P bij een kapel. Wat een uitzicht.

Tis dat het erg afgelegen is allemaal maar als je een "room with a view" zoekt moet je hier zijn. De kapel is te bezichtigen, de sleutel hangt gewoon in de deur.

 

Daarna is het weer etenstijd en weer is Tobias aan de kokkerel voor ons. Olga had de ingrediënten en Tobias kookt. Laat hij nou ook nog een prachtige documentaire "Im land der Samen" in zijn laptop hebben van Joakim Demmer en Martin Rosenfeldt. Via ARTE is deze op tv geweest en de makers van deze film hebben een aantal weken bij ons op de camping verbracht om deze film te maken.

Na een geslaagde avond duiken we allemaal ons nestje in en voor Tobias is het dan ook de laatste avond voor hij toch echt weer richting huis moet. Weemoedig zwaaien we op woensdagochtend om 08.00 uur 's morgens Tobias en Anka uit. Wij ontbijten in alle rust (!!! in de zon) en gaan verder de Vildmarksvägen op. We willen ook naar de waterval en omdat we niet heen en weer met de caravan willen vinden we een kleine camping in Svaningen. Prachtig gelegen aan een schitterend meer. Wel weer pech met de douches. De nacht kost maar sek 130, maar het muntapparaat voor de douche en de warme kraan zijn stuk. Dan maar niet. Maar verder echt een pareltje.

Na het bezoek aan de waterval en een simpele maar heerlijke maaltijd, duiken we ons nestje weer in. 'S nachts horen we een hoop gekrijs. Er scharrelt een vos rond de caravan. Ludde geeft geen kik. We luisteren aandachtig naar de bekende gil uit Midsommer Murder. Zo dicht bij hebben we dit nog nooit gehoord. Het voelt ook wel bijzonder. Saai, saai, maar ook donderdag ontbijten we in de zon en daarna volgen we de hoofdroute van de Vildmarksvägen. Het is erg mooi en bovenop het Stekenjokk plateau slaan we ons kamp op deze keer. Jaap is aan de beurt om te koken en de keus is pannekoeken. Zittend in de zon (alweer!), boekje erbij, wijntje erbij. De nacht is fris maar het is prima te doen.

Vrijdag, fris windje maar we zitten weer in de zon aan ons ontbijt. De luxe 2e badkamer die we buiten hebben bij mooi weer is een genot. Die simpelheid daar kun je van genieten.

Eenmaal op weg zien we een paar rendieren en staan we plotseling voor een rendierhage......precies op het juiste moment! Men is bezig met het verzamelen van en uitzoeken van de rendieren. Je ruikt het, je hoort het en ik kan er niet wegkomen. Met gepaste afstand en respect. Foto's maken, beetje filmen. We willen doorrijden maar opeens horen we een raar geluid. Gestamp, gesnuif, geknor lijkt het wel. Opeens staat een grote groep rendieren langs de weg achter het hek. Je had me de hele dag daar wel kunnen laten zitten. Wauw. Dit was echt even een kers op de toch al zo mooie vakantietaart! We gaan verder maar we gaan nog steeds niet naar huis!