Min 15 overdag............we gaan er aan wennen.

Genieten buiten met min 15.

Ik krijg een heel apart gevoel van binnen........

De laatste dagen is het heerlijk winters weer en nodigt uit lekker naar buiten gaan.

Soms gaan we samen, soms gaan we alleen. Maar altijd samen met Ludde.
We proberen graag andere weggetjes uit om te lopen en van de week keerde ik terug naar een inmiddels favoriete plek.
Prachtig in het bos (waar niet zou je zeggen). Ludde pikt nieuwe geuren op en dat houdt het voor hem ook spannend en leuk.

 

Ik begin vrolijk met een zoals altijd kwispelende zwiebelstaart aan onze wandeling die in ieder geval een uur zou duren. Eerst een traktorweg en daarna lekker echt dwars door het bos. Het valt me al snel op dat er een paar kraaien wild aan het krijzen zijn en ze vliegen rondjes boven mijn hoofd. Ludde springt uitgelaten van voor naar achter en opeens blijft hij weg. Na enig roepen komt hij aangerend en op mijn commando braaf en ga maar rent hij voor me uit. Ik zie veel sporen op de grond en probeer de sporen te ontcijferen.

Opeens valt mijn oog op iets roods. Ik ben te ver om het echt te kunnen zien. Nu ben ik soms best een beetje kippig als het om afstand gaat en mijn eerste gedachte is rode stenen want ook die vindt je hier genoeg. Eenmaal dichterbij zie ik dat Ludde van een afstand ook dat rode aan het onderzoeken is. Hij houdt gepaste afstand. Snuffelt en snuffelt. Als ik dichtbij het rode sta, kijk ik geschrokken om me heen.

Dit is toch echt een dode eland. Ik vind wel vaker een dood rendier of zo, maar een dag of twee eerder waren we hier ook en toen lag er niets. Er zijn geen andere voetstappen te zien in de verse sneeuw dus geen jagers in de buurt. Of de eland is geschoten en alleen maar gewond geweest en aan de jagers ontkomen. Gewond neergevallen en door beesten aangevreten of hier is een groot dier aan het werk geweest. Het beest is zo toegetakelt, dat moet iets groots geweest zijn. Meteen schiet door me heen wat mijn vriendin Karin me heeft verteld. Een beer gaat nooit direkt bij het invallen van de winter in winterslaap. Pas als de winter echt doorzet, de dikke sneeuwlaag zich vormt en de temperaturen drastisch naar beneden gaan, zoekt Bruintje pas zijn hol op. Ik zoek naar grote sporen maar vind ze niet. Er is ruimte genoeg dat een eventuele beer niet op het pad hoeft te staan en je dus de sporen niet hoeft te herkennen. Ik maak een foto, speur nogmaals rond en besluit verder te lopen. Ludde is gelukkig niet zo geïnteresseerd dat hij van het dode beest gaat eten en komt heel makkelijk met me mee. Toch voel ik me niet op mijn gemak. Ludde loopt los en gaat soms best even ver. Ik heb me laten vertellen dat een beer vaker een loslopende hond achtervolgt en dan op het pad van zijn baasjes terecht komt. Ik doe nog een paar stappen en dan besluit ik toch om te keren. Ik kies letterlijk het hazepad, het voelt niet prettig hier op dit moment. Liever de auto in en een andere weg uitzoeken voor onze wandeling.


Tweede poging. We wandelen samen een weg op en toch krijg ik de dode eland niet meer uit mijn hoofd. Ik geniet nog wel van het heerlijke wit, de frisse lucht en de stilte maar toch. Ludde rent even hard voor me uit maar hij ligt vaker aan takken te knagen dan dat hij lekker gaat rennen. Ik besluit halverwege lekker naar huis te gaan en kruip heerlijk met een kop thee en een Libelle op de bank. Ook genieten dus, maar dan anders.