Over vallen en opstaan.

The road to Nattavaara

My favourite on the road to Nattavaara

Maandag 6 januari zijn we "even" een kijkje wezen nemen bij Solberget.

Solberget ligt vlakbij Nattavaara, in het gebied waar Jaap (en ik) met de sneeuwschuiver hebben vastgezeten in de greppel.

The middle of nowhere dus, oftewel wildernis van Lapland. Vandaar dat Solberget zichzelf als 'wildernisdorp' betiteld. De naam dorp is iets teveel maar oke. Alleen zij van Solberget wonen er. 

We zijn op zoek naar activiteiten die we onze gasten willen aanbieden. Viavia vond ik de link hierheen. Een uitstekende gelegenheid dus om de hele route van een 2 uur enkele reis nog eens over te doen met onze eigen auto i.p.v. met de sneeuwschuiver. We willen graag iets aanbieden maar dan wel eerst zelf even kennismaken met de betreffende personen of zien waar en hoe het ligt. Een ander stel had hetzelfde idee, dus met zijn 4en zouden we een rondleiding krijgen.

Veel te vroeg zaten we in de auto. Het was niet echt koud. Rond de -4. Wel zwaar bewolkt, en er was sneeuw voorspeld. Inderdaad, donkere wolken boven ons, voor ons en achter ons. Maar de rit was wederom prachtig. Bomen sprookjesachtig vol met sneeuw, lekker veel rendieren op en ja hoor, in de weg!

Om 1400 uur hadden we afgesproken en om 1330 uur waren we al ter plekke. 

De eigenaar was nog even bezig dus we keken zelf vast rond. Even netjes een handje geven aan de gasten die er liepen en zelf vast over het terrein rondgewandeld. Uiteindelijk kregen we de echte rondleiding. Langs de paden had men skistokken gestoken. Handig. De sneeuw is erg diep en hopsannnnnnn, ja hoor. Ik sta met mijn voet iets te ver naar rechts en zak in de sneeuw. Om me heen hoor ik, ohhhh. Ze schrikken een beetje...Ik lig daar voor iedereen te spartelen in de sneeuw. Maar ja lachen maar! Het was ook erg komisch en ik kan erg om mezelf lachen in dit soort gevallen dus......gieren natuurlijk.Al snel komen er een aantal handen naar me toe gestoken en voor ik het weet sta ik weer op mijn beide benen op de grond...eh sneeuw.

Solberget heeft een accomodatie, back to basic. Diverse hutten, huizen worden verhuurd aan gasten die daar een week of langer kunnen verblijven. Relaxen, hondensledetochten maken, luisteren naar verhalen over vroegah, verteld door een Sami van 70 jaar. Hoe het er vroegah aan toeging, voor het tijdperk helikopter en snowscooter. Dit alles in een werkelijk prachtige omgeving. Let wel; Geen stromend water, maar water uit een jerrykan, zelf te halen in een put. Geen toilet, wel een utedass. Een toilet buiten in een koud houten huisje. Het toilet zelf bestaat dan uit een gat in een houten kist zeg maar. Geen douche. Ehmmmmmmmm zomers een buitendouche, denk aan douche aangesloten aan tuinslang of iets dergelijks. In de winter is er een wasgelegenheid in de sauna. Met schalen water plenzen dus. Wel een houtkachel in de buurt! Ook ff zelf hout halen voordat het warm is. Schijnbaar lokt het toch genoeg mensen om daar vakantie te houden. Vooral de duitse gasten zijn er gek op. Zelf hebben ze bijvoorbeeld zonnepanelen op hun mooie huis en een agregaat zodat ze 2 uur per dag accu´s op kunnen laden van pc, telefoon. Primitief. Maar verder niets mis mee. Solberget is echter gespecialiseerd op sledetochten met rendieren. En daar ging het ons om. Naast sneeuwscootertochtjes en hondensledetochtjes is het leuk als je eens iets anders aan kan bieden. Dus even gekeken bij de rendieren. Naast sledetochten kun je ook voor een klein bedrag gaan kijken, leuk voor de kinderen. Mogen ze even aaien, eten geven en met een rendier in de rendierweide lopen. Zomers wandelen met rendieren. Lijkt me ook best leuk, op de muggen na! 

Na afloop van de rondleiding zaten we lekker bij de warme houtkachel tevens fornuis koffie met overheerlijke duitse gebak. Knus en warm. Simpel maar zeer behaaglijk en een oergevoel als je er zo zit. Dikke boomstammen als steunbalken, banken en bedden, trappen, overal vind je wel een boomstam in terug. Erg leuk gedaan. Voor foto´s kun je kijken op hun eigen website Solberget. 

Wil je een keer een korte tocht maken met een rendierslede als je bij ons bent, of zomer´s wandelen met een rendier. Dat regelen we graag voor je! 

Ook nieuw, we verhuren sneeuwschoenen! Altijd al een wens geweest om dat eens te proberen.
En zowaar, een leuke samenwerking met onze overburen Jokkmokkguiderna biedt ons en onze gasten de gelegenheid te gaan sneeuwschoenen wandelen. Leuk woord voor wordfeud!

De eerste gasten, een 5 tal jongelui, hebben een avond de sneeuwschoenstap gewaagd. Echter, zij gingen in het pikkedonker en op het ijs. Beide niet echt een super gelegenheid. Na een half uur waren ze al terug. 

Wij gingen het vandaag eens proberen. Mooi weer, dus hopla er op uit. Eerst die dingen om of aan doen, niet makkelijk bij -25, koude handen, metaal en keihard plastic materiaal. Maar na even worstelen toch gelukt. Snel handschoenen aan, skistokken in de hand en stappen maar. Dat voelt ff vreemd. Maar leuk. Hup, de camping over en onze achtertuin in. Het bos. Zomers loopt er een hazepaadje, nu is het dik en dichtbesneeuwd. Rare stappen, grote stappen en vooral liefst wijdbeens. Jaap ging voorop. Dat maakte het voor mij al iets makkelijker, ware het niet dat de stappen niet breed genoeg waren. dus nog steeds een smal paadje overhoudend. Diepe sneeuw.
Het zal wel niet lang duren voordat er iemand op zijn neus zou liggen. Pats.....daar ging ze al. Languit voorover. Lachen gieren brullen, want niets is weer zo leuk dan zelfspot! Oke. Opstaan dan maar. 

Dat klinkt toch even makkelijker dan dat het is. Je zet je hand neer in de sneeuw en ploeps...........weg hand met de arm er nog aan. Maar ik heb nog een hand met een arm. Nog een keer proberen. Hup, weg hand met arm, nog dieper de koude sneeuw in dan de eerste. Ja, daar lig je dan te spartelen om overeind te komen. De sneeuw is koud en diep, geen mogelijkheid om ondergrond te vinden. Lachen natuurlijk. Gelukkig is daar Jaap. Die sjort aan mijn arm en ja hoor. Ik kruip omhoog. Onder de sneeuw, droog dat wel maar koud. En het is -25! We gaan weer verder. Mijn wimpers zijn nat geworden van het lachen, de mascara had ik vandaag wel achterwege kunnen laten. Opeens staan we stil en Jaap begint me uit te lachen.

Heb ik dik ijs aan mijn wimpers zitten, natural look! Icemascara.. We besluiten dat het voor de eerste keer genoeg is en keren weer om naar huis. Nu gaat het beter. Alhoewel.............opeens sta ik op mijn eigen sneeuwschoen en ik lig weer met een plof languit in de sneeuw. Ik moet bijna in mijn broek plassen van het lachen maar het gaat goed. Ja ouderdom he...

Jaap plukt me weer uit de sneeuw en gierend schuifelen we verder. Veilig thuis aangekomen, nalachend ruimen we de schoenen op. We warmen ons snel op met een bakje verse capucino.

Gaan we morgen weer? Wil je het ook een keer proberen.......je weet ons te vinden!