Eerst even een rugtas inpakken, beddengoed mee, nachtgoed, tandenborstels, een handdoek, fototoestel, dikke broek, dikke jas, muts, handschoenen, de tas eten voor de avond en klaar! Oh nee, eerst even Ludde naar de oppas gebracht. Bench in de auto, een kleine 120 meter rijden en ja hoor. Gijs stond ons al op te wachten bij de schuur samen met Hanz. Ludde lekker meteen spelen met Gijs en daarna maar even bij Hanz op de arm, voor het geval Ludde achter ons aan zou rennen. Ik miste hem al voor we weg waren, maar even de bergen in was ook lekker!
NU mochten we naar Purkijaur. Op naar Karin en Juha van Arctic Husky Adventures. Inmiddels dierbare vrienden geworden. De snowscooters stonden buiten al klaar, één met een aanhangertje erachter voor de bagage. Onze tassen erin gezet en snel naar binnen gewipt. Daar zat een bekende buurman, dus even bijgekletst. Na een 20 minuten begonnen we ons aan te pellen. Thermobroek, dikke jas, muts, handschoenen pfff. Maar dat was wel nodig want als je een tocht van 100 km op een snowscooter gaat doen is warme kleding een must.
Hondje Malou van Karin en Juha ging ook mee in haar bekende slaap-hangzakje. We klauteren met zijn allen op de scooters, Jaap en Juha sturen en de dames zitten achterop. Overigens hebben wij een hele passende kleur scooter. Juha, als guide, gaat voorop en eindelijk...........met een hoop kabaal, daar gaan we. Over het meer, eerst richting Karats. Een 45 km verderop. Het is een prachtige zonnige dag, met een temperatuur van plus 5, maar de warme kleding is geen overbodige luxe. Al rijdend neem ik foto's en kan zelfs filmen. Het resultaat valt niets tegen. Sommige stukken zijn als een buckelpiste dus met één hand mezelf vasthoudend, ook geen overbodige handeling en in de andere de camera.
Af en toe stoppen we even, dan legt Juha uit waar we zijn. Maar de namen zijn echt niet te onthouden. Over meren, langs moerasgebied, oppassen dus want hier de bocht uitschieten is levensgevaarlijk. Er ligt dan wel ijs maar dat is dun en eenmaal door het ijs, heb je een groot probleem. Maar Juha waarschuwt als we daar langs komen. Zowieso zijn we voorzichtig met zijn allen. Het moet wel leuk blijven zonder brokken. Door de bossen gaan we, smalle wegen, brede wegen. Het is echt een prachtige tocht. Juha heeft spiegels op de scooter en kan zo goed in de gaten houden of we netjes volgen. Onderweg zien we vele rendieren, alleen of in kleine groepjes die al zelf op weg zijn de bergen in. Alsof ze weten dat het voorjaar snel warme temperaturen gaat geven en het ijs over een aantal weken weg is. Net als met een autotocht, rennen de rendieren voor je uit en gaan niet opzij. Maar Juha zet even extra vaart om ze voor te zijn zodat ze de bossen inschieten.
Onderweg stoppen we voor de lunch bij één van de vele vissersplekken. Allemaal moeten we erg nodig pipi doen dus één voor één verdwijnen we achter het hutje. Dat lucht ff op zeg. Nu kunnen we weer veilig lachen. Juha maakt een lekker vuurtje, keteltje water erop en we warmen even op bij het vuur. Oohhhh zo lekker als dat houtvuur toch altijd ruikt! Al snel kookt het water en gaat de koffie erin. Ondertussen komt er uit de tas van Karin een ware schat. Bakjes met paprikaschijfjes, ham, kaas, schijfjes ui, brood en tosti ijzers voor in het vuur. Lekkerrrrrrrrr. Aardappelsalade, garnalensalade. Heerlijk buiten en puur genieten. We nemen er lekker de tijd voor. Na een kleine 3 kwartier, pellen we ons weer aan en klimmen we weer op onze snowscooters.
De laatste helft. Het uitzicht was al geweldig maar het wordt steeds beter. Eenmaal in de prachtige fjällgebieden stopt Juha even en roept Welcome to my world! Het is werkelijk fantastisch mooi.
Na een aantal kilometers verder staan we opeens bij de fjällstuga van Karin en Juha. Peurajaur heet het gebied. Wat een prachtige plek en wat een uitzicht. Volop zon. We pakken uit en Jaap en Juha gaan water halen in het bevroren meer. Een gat is er al dus pompje aan en kannen vullen.
Juha en Karin hebben het hartstikke druk gehad deze winter en zijn best moe. Juha haalt snel hout en maakt alle houtkachels aan. Zelfs een houtkachel in het buitentoilet, lekker warm. Zij hoeven die avond even niets te doen, want ik heb voor avondeten gezorgd. Ze duiken lekker op de bank en ik duik op een bankje in de zon. Een bankje met een uitzicht, niet normaal. een heerlijke stapel tijdschriften over Outdoor Life ligt er dus we komen de tijd wel door hier. Jaap en ik gaan nog even een stukje lopen, maar dat klinkt makkelijker dan gezegd. De bovenlaag van de sneeuw is hard maar daaronder is het veraderlijk zacht en diep! Om de haverklap zakken we weg en Olga ligt natuurlijk weer een aantal keren languit in de sneeuw te spartelen. Één keer zak ik zo diep weg, tot over mijn knie. Maar goed dat ik niet alleen gegaan ben want ik kom er met geen mogelijkheid uit. Met gesjor van Jaap aan mijn arm en voorzichtig kruipend over de sneeuw heb ik eindelijk grip en lig languit in de sneeuw. Lachend, gierend. Je zal hier maar alleen rond hobbelen. In the middle of nowhere komt echt niemand je even redden. Geen foto genomen natuurlijk maar dit ritueel herhaald zich nog wel een keer of 5.
Overigens staan hier nog aardig wat vakantiehuisjes...Ik kan natuurlijk niet kiezen met al die mooie foto's, dus hier komen lekker veel mooie plaatjes.
Met een nog net droge broek van het lachen (ik vooral) komen we weer veilig bij de stuga aan. We maken de oven aan, de hartige taarten gaan erin, home made en vooraf gebakken, en we genieten in de zon aan tafel van het eten en elkaar. Super gezellig dit. Er wordt ons aangeboden dat we hier best een keer een week heen mogen. DAT gaan we zeker doen. Volgend jaar dan maar. Wel sneeuwschoenen mee!
We duiken redelijk vroeg ons mandje in, want de volgende dag gaan we weer een tocht maken.
Huiswaarts. Na het ontbijt pakken we heel rustig de boel bij elkaar en moegen we kiezen wat voor route we willen. Veel bos of veel meren. BOS natuurlijk. Veel spannende smalle paadjes die dag. Zo gaaf. Het is bewolkt en een stuk frisser dan de dag ervoor, maar dat mag de pret niet drukken. We zien weer veel rendieren. Nog smallere weggetjes waar de snowscooter maar net door kan. Behendigheid is zeker een vereiste. Takken hangen in de weg dus voorzichtigheid geboden.
Opeens een hele boom half over de weg! Stop! Dan zet ik de filmcamera even aan. Deze keer heeft Juha even niet in de gaten dat we stoppen en aangezien het een behendigheidsweggetje is.........heeft juha zijn aandacht zelf hard nodig voor het besturen van de scooter. We rijden verder en dan..........opeens een splitsing op de route, SHIT. Geen Juha en Karin te bekennen of te horen.
We gaan een paar meter het linker pad op, maar opeens zeg ik STOP. We wachten hier want Juha mist ons op een gegeven moment toch en komt terug. Het pas is te smal om te keren dus we zetten de motor uit. Opeens hoor ik een scooter aankomen en ja hoor daar is Juha al. Aanhanger en Karin achtergelaten. Jaap gaat snel naar de splitsing en we roepen Juha. Die komt lachend aanrijden. Keren kan niet dus de mannen rijden even een stuk rechtdoor en ik blijf alleen achter. Stilte! Pffffff.
Zo zie je maar. Juha zegt, bij twijfel altijd stoppen, Your guide is coming to rescue you. De rest van de tocht verloopt prima. Opeens stopt Juha weer.
We gaan nu door een gebied waar heel veel elanden zitten...... maar het is wel weer een spannend weggetje. Supersmal. Het gaat maar net tussen de bomen door. 15 Elanden zien we met kleintjes! Te snel voor een foto maar super gaaf. We gaan natuurlijk nog even lunchen op weer een fantastische plek. Wat een wijdsheid. Het is en blijft genieten. Maar we moeten weer verder...........
Even later stopt Juha weer. Hij wijst naar een groep rendieren die, onder begeleiding van de Samen op snowscooters, naar hun zomerweide worden begeleid. Wat een gaaf gezicht. Bij Floortje van BNN hebben we dat gezien. Maar nu zien we het zelf. Verderop nog een groep.
Nog een stukje over het ijs en dan staan we weer bij Karin en Juha voor de deur. Wat een geweldige indruk hebben we gekregen van de bergen om ons heen. Met geen auto is dit gebied te bereiken, wel op skies,snowscooter of bootje of helikopter. Mijn wens om dat ook een keer te doen! Volgend seizoen misschien............
